บทเพรงแห่งความเดียวดาย

คำนำ

หากเรามีเสียงดนตรีที่บรรเลงตลอดชีวิต บางทีชีวิตก็คงคล้ายกับเพลงแจ๊สโบราณที่มีจังหวะซับซ้อนและท่วงทำนองที่เปลี่ยนแปลงไปในทุกช่วงเวลา เพลงนั้นอาจพาเราไปสู่ความสุขเพียงชั่วคราว ก่อนที่จะพาเราดิ่งลงสู่ห้วงความเงียบที่เย็นเฉียบและไร้จุดหมาย

มินตรารู้จักความเงียบนั้นดี เธอคุ้นเคยกับมันราวกับเพื่อนสนิทในห้องที่มืดมิด เธอใช้ชีวิตอยู่กับความว่างเปล่าภายในตัวเองเช่นเดียวกับการติดอยู่ในอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ที่ห้อมล้อมด้วยเสียงนาฬิกาและแสงไฟเพียงน้อยนิด

ทุกค่ำคืน เธอรู้สึกเหมือนกำลังจมลึกลงในบ่อที่ไร้ก้นบึ้ง มันเป็นอาการที่ยากจะอธิบาย เธอไม่แน่ใจว่ามันคืออาการเจ็บป่วยทางกายหรือเป็นเพียงฝันร้ายที่ไม่สิ้นสุด ความรู้สึกนั้นหนักแน่นและค้างคา คล้ายกับเธอถูกกักขังไว้ในห้องมืดของความทรงจำที่เธอเองก็ลืมเลือนไปแล้ว

บางคนอาจบอกว่านั่นคืออาการของคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงเหวของความเหงา แต่สำหรับมินตราแล้ว ความเหงามีมากกว่านั้น มันเป็นเสมือนความว่างเปล่าที่ไม่มีรูปร่างและเสียงที่ไม่มีคำตอบ มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้เธอสงสัยว่าชีวิตนี้มีความหมายจริงๆ หรือไม่

การค้นหาคำตอบในสิ่งที่ไม่มีคำตอบ การเฝ้ารอความสุขที่ไม่เคยมาถึง การหลบหนีจากความเจ็บปวดด้วยการหลบซ่อนในเงาของตัวเอง – มินตราติดอยู่ในวัฏจักรที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน เธอก็ยังพบเจอกับเงาของตนเองเสมอ

แล้วในคืนหนึ่ง เธอได้พบกับใครบางคน คนที่ดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกที่ไม่มีใครเข้าใจ กวิน ชายหนุ่มที่เหมือนถูกสร้างขึ้นมาจากความเงียบงัน เขาก็เป็นเหมือนกับเธอ…ติดอยู่ในบ่อแห่งความว่างเปล่า

ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นจากความเจ็บปวดและการหลบหนีอาจไม่นำไปสู่ความสุข แต่บางครั้งมันก็นำไปสู่ความเข้าใจในความเปราะบางของตัวเอง และอาจเป็นเพียงแสงเล็กๆ ที่ฉายให้เห็นถึงทางออกในห้วงลึกของความมืดมน แม้ว่ามันจะสลายไปอย่างรวดเร็วก็ตาม

และนั่นอาจเป็นสิ่งเดียวที่มินตราต้องการ…ความหมายเพียงเสี้ยวหนึ่งที่ทำให้เธอยังเลือกจะมีชีวิตอยู่ต่อไป